Historia Kabuli – adoptowanej córki Martyny Wojciechowskiej
W 2014 roku Martyna Wojciechowska realizowała odcinek „Kobiety na krańcu świata” oraz filmu dokumentalnego „Ludzie duchy” o sytuacji osób chorujących na albinizm w Tanzanii. Jego bohaterką stała się Kabula, która w wieku 12 lat straciła rękę w wyniku przerażającego ataku. - 5 kwietnia 2010 roku trzech mężczyzn wtargnęło nocą do jej domu rodzinnego, wyciągnęli ją z łóżka i maczetą odrąbali rękę. Bo choć trudno w to uwierzyć, w Tanzanii w XXI w. wciąż ludzie polują na ludzi. Niektórzy wierzą w to, że części ciała osób z albinizmem mają magiczną moc, że można z nich produkować eliksiry i amulety – pisała Wojciechowska w mediach społecznościowych.
- Chorzy na albinizm wciąż uważani są tam za osoby obdarzone szczególną mocą. Dlatego z części ich ciał produkuje się magiczne eliksiry i amulety. I to się dzieje naprawdę – ręce czy nogi można kupić od handlarzy i szamanów. Ofiarami ataków padają głównie dzieci i kobiety – tłumaczyła kilka lat temu w rozmowie z Vivą.
Choć początkowo Kabula była zamknięta w sobie i nie potrafiła zaufać, z czasem między nią a Martyną Wojciechowską zrodziła się więź tak silna, że podróżniczka zaadoptowała dziewczynę.
Kabula kończy trzeci rok prawa
Kabula marzyła o tym, aby studiować prawo i w przyszłości móc chronić osoby chorujące na albinizm. Dziewczyna dostała się na studia, a Wojciechowska nie kryje, jak bardzo jest z niej dumna. Podróżniczka w sieci podzieliła się kolejną świetną wiadomością – Kabula kończy już trzeci rok prawa. Wojciechowska podkreśla, że to mocny przykład na to, jak wsparcie oraz determinacja potrafią odmienić życie.
POZDROWIENIA OD KABULI. @rhemahkabulaofficially kończy właśnie trzeci rok studiów wymarzonego prawa! Jest właśnie w trakcie przygotowań do egzaminów i pisze pracę licencjacką. Dla mnie to coś więcej niż duma, to wzruszenie, wdzięczność i ogromna radość! Kabula to dla mnie żywy przykład, że czasem wystarczy otworzyć się na drugiego człowieka, podać mu pomocną dłoń przy spełnianiu marzeń i potem patrzeć jak rozwija swoje skrzydła. Koszulka I AM ENOUGH, wszędzie karteczki z notatkami i konsekwencja i determinacja w działaniu. Mam wrażenie, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Jak myślicie?
